Το Α5 του Λυκείου Γαζίου... κάνει τη διαφορά!

 

Το Α5 του Λυκείου Γαζίου δίνει το πρόσωπό του στην εκστρατεία του Γυμνασίου Κρουσώνα "Πήρα κι εγώ ένα βιβλίο". Πρόσωπα νέα, όμορφα, γεμάτα όρεξη για ζωή και δημιουργία, κρατάνε στα χέρια τους ένα αντιπολεμικό βιβλίο, ένα βιβλίο που θυμίζει τι είναι ο πόλεμος και οι κτηνωδίες του. Ας πάρουμε τα μηνύματα που μας στέλνουν τα παιδιά...

Ευχαριστούμε πολύ τους μαθητές του τμήματος που έκαναν και κάνουν πάντα τη διαφορά. 

- Νίκος Στεφανάκης

- Μάριος Σουλάι

- Σταύρος Παρασύρης

- Νίκος Πρεβελιανάκης

- Λευτέρης Σταματάκης

- Ειρήνη Ποντικάλη

- Άννα-Μαρία Μπλεμένου

- Φωτεινή Παγκαλάκη

- Μάνος Σωπασής

- Γιώργος Παπαδάκης

- Ευαγγελία Στρατήγη

- Αντωνία Σωπασή

- Βάσια Μπριτζολάκη

- Γιάννης Πατελάρος

- Μανώλης Νησανάκης

- Πηνελόπη Παπαδάκη

- Νίκος Μπέρκης

- Δήμητρα Στρατάκη

- Μαρία-Καδιανή Σταματάκη

- Ζαχαρένια Πιτσούλη

- Μάνος Σαλούστρος

- Γιάννης Πατραμάνης

- Κρυσταλλία Σταματούλη

Επίσης οι:

- Μαργαρίτα Σερλιδάκη

- Αγγελική Πεδιαδιτάκη

- Στράτος Πανταλός

- και η Έλενα Πιτσικάκη 

που δεν είναι στη φωτογραφία αλλά θα συμμετέχουν στη δράση και θα δουλέψουν πάνω στο βιβλίο.

Με το καλό να βρεθούμε με τα παιδιά του Α5 του Λυκείου Γαζίου στον Κρουσώνα, για να δούμε μέσα από τις εργασίες τους, τη δική τους "ανάγνωση" της ζωής και του κόσμου μας!

Στη φωτογραφία κοντά στα παιδιά βρίσκεται και ο συνάδελφος μαθηματικός Νίκος Κτιστάκης.

Ευχαριστούμε τη φιλόλογο Πόπη Αστυρακάκη, που αγόρασε το βιβλίο και θέλησε ως υπεύθυνη καθηγήτρια μάλιστα του τμήματος, να μοιραστεί με τους μαθητές της την εμπειρία αυτή. 

Ευχαριστούμε τους γονείς των παιδιών αλλά και τη Διεύθυνση του Λυκείου Γαζίου που στήριξαν τη συνάδελφο και ενέκριναν την κίνηση. 

Το βιβλίο που επέλεξαν για μας είναι: 

Levi Primo, Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, εκδ. Άγρα

Το βιβλίο αυτό γραμμένο το 1947 θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με θέμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μα και μία από τις πλέον συγκλονιστικές μαρτυρίες των καιρών μας. Στην Ιταλία από τη δεκαετία του ΄60 διδάσκεται στα σχολεία.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1944, 650 άνθρωποι στάλθηκαν στο Άουσβιτς στοιβαγμένοι σε δώδεκα τρένα για εμπορεύματα. Μόνο ο Πρίμο Λέβι και δύο άλλοι επέζησαν, έπειτα από παραμονή ενός έτους, πριν την απελευθέρωσή τους από το ρωσικό στρατό τον Ιανουάριο του 1945. Στο στρατόπεδο ο Λέβι παρατηρεί τα πάντα, θα θυμηθεί τα πάντα, θα αφηγηθεί τα πάντα: το στρίμωγμα στους κοιτώνες, τους συντρόφους που ανακάλυπταν το πρωί νεκρούς από την πείνα και το κρύο, τους εξευτελισμούς και την καθημερινή εργασία, κάτω απ' τα χτυπήματα των "Κάπος", τις περιοδικές "επιλογές" όπου ξεχώριζαν τους αρρώστους από τους υγιείς, για να τους στείλουν στο θάνατο, τους απαγχονισμούς για παραδειγματισμό, τα τρένα γεμάτα Εβραίους και τσιγγάνους, που οδηγούνταν με την άφιξή τους στα κρεματόρια...